26/5/14

Café de Flore - Jean-Marc Vallée (2011)



Η ιστορία μιας μητέρας κι ενός γιου που πάσχει από σύνδρομο Down στο Παρίσι του 1969 και οι ζωές ενός DJ και δύο γυναικών στο σύγχρονο Montreal, συνδέονται με απρόσμενο και παράξενο τρόπο.

Γαλλο-καναδική παραγωγή, και η αμέσως προηγούμενη δουλειά του αγαπημένου μας πλέον, Jean-Marc Vallée (C.R.A.Z.Y., Dallas Buyers Club). 


Μία γλυκόπικρη κι ατμοσφαιρική ταινία, σαν 120λεπτο video clip που παίζει Sigur Ros, Cure, Pink Floyd, πλαισιωμένη από έντονα συναισθήματα, ενδιαφέρουσες ερμηνείες, flash backs, όνειρα και εφιάλτες και μία αίσθηση μεταφυσικής ενέργειας.

Ένα πολύ ιδιαίτερο κοινωνικό δράμα, που επιζητά την απόλυτη προσοχή σου για να το παρακολουθήσεις και να το αγαπήσεις, όπως του αξίζει. 

Δύσκολη προβολή για τους πιο mainstream ταινιόφιλους.

P.S: Ο τίτλος της ταινίας, είναι μουσικό κομμάτι. 

Secuestrados / Kidnappés / Kidnapped - Miguel Ángel Vivas (2010)



Τρεις κουκουλοφόροι εισβάλλουν σε μία κατοικία στη Μαδρίτη και αναγκάζουν τον πατέρα της οικογένειας να αδειάσει τις πιστωτικές κάρτες του, ενώ κρατούν ομήρους την κόρη του και τη γυναίκα του.

Θρίλερ αγωνίας, συνεργασία Ισπανίας και Γαλλίας στην παραγωγή, καλογυρισμένο αλλά μία ιστορία που έχουμε δει χιλιάδες φορές. 


Μέτριο, αξίζει μία προβολή αν δεν έχεις δει πολλά στο ίδιο ύφος ή αν θες να περάσει η ώρα σου βλέποντας ένα ακόμη θριλεράκι. 
Τίποτα περισσότερο.

No one lives - Ryûhei Kitamura (2012)



No One Lives

Μία συμμορία αδίστακτων κακοποιών απαγάγει ένα ζευγάρι. Τα πράγματα όμως, θα πάρουν άσχημη τροπή.

Ο σκηνοθέτης των Azumi και The Midnight Meat Train, αφήνει την τελευταία του ταινία στα χέρια της WWE Films (μία εταιρεία που αναλαμβάνει ταινίες όπου παίρνουν μέρος παλαιστές) και το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο ευχάριστο. 

Ούτε η ανατροπή (στις αρχές), ούτε ο Ουαλός Luke Evans (The Hobbit: The Desolation of Smaug
Fast & Furious 6Immortals), θα καταφέρουν να σώσουν την κατάσταση.

Πολλά σεναριακά κενά, πολλές υπερβολές, αδιάφορες ερμηνείες και χαζοαμερικάνικες εξυπνάδες ως ατάκες. 

Δες τη, απλά για χαβαλέ και για τις αιματηρές σκηνές. 
Υπάρχουν και χειρότερες, εννοείται.

25/5/14

Geung si / Rigor mortis - Juno Mak (2013)


Rigor Mortis

Ένα οίκημα δημοσίου στέγασης είναι η τελική στάση ανάπαυσης για ένα μίζερο πρώην σταρ του κινηματογράφου, ο οποίος θρηνεί για την απώλεια της συζύγου και του γιου του. Το οίκημα αυτό, θα βυθιστεί σε μία σκοτεινή καταιγίδα μεταφυσικού χάους.

Μία παραγωγή του Hong Kong και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού ηθοποιού, Juno Mak, του οποίου η μετάφραση υποδηλώνει και το βασικό του θέμα. Rigor mortis = Νεκρική ακαμψία


Ένα συνονθύλευμα ασιατικού horror, δράματος και πολεμικών τεχνών. 

Άριστα οπτικά και ηχητικά εφέ, εξαιρετική σκηνοθεσία και μία θυελλώδης ατμόσφαιρα σ' ένα μοντέρνο βαμπιρικό παραμύθι με αρκετά φολκλορικά στοιχεία, εμπνευσμένα από κάποιο κινέζικο μύθο.

Αν και είναι αρκετά μπερδεμένη σαν ιστορία και πρέπει να δίνεις διπλή προσοχή σε ό,τι διαδραματίζεται για να μην χάσεις το νόημα, αξίζει να τη δεις, τουλάχιστον για τα τεχνικά της ''χαρίσματα''. 

ΑΥΣΤΗΡΑ για fans του Ασιατικού κινηματογράφου.

22/5/14

Blue ruin - Jeremy Saulnier (2014)


Ο Dwight γυρίζει μέσα στην πόλη του, ζει μέσα στο αμάξι του και τρώει από τα σκουπίδια. Κάποια στιγμή την ''ηρεμία'' του διακόπτει η αστυνομία για να τον πληροφορήσει για την αποφυλάκιση του Wade Cleland. Ο Wade είναι ο φονιάς των γονιών του.

Μία ιστορία εκδίκησης που μεταμορφώνει ένα μυστηριώδη αλλά πονεμένο ήρωα σε ψυχρό δολοφόνο.  

Ο Jeremy Saulnier είναι διευθυντής φωτογραφίας σε αρκετές ανεξάρτητες παραγωγές. Για δεύτερη φορά, δοκιμάζει την τύχη του ως σκηνοθέτης και τα καταφέρνει. 
Η βασική του ιδιότητα είναι εμφανής από την αρχή έως το τέλος της ταινίας, μετατρέποντας ένα λιτό σεναριακά crime/drama, σε ένα εξαιρετικής ποιότητας 90λεπτο φιλμ, με πολύ καλές ερμηνείες.

 Δεν θα υπεραναλύσω. Μην περιμένεις να δεις κοινωνικό δράμα, μην περιμένεις να δεις θρίλερ. Θα δεις απλά ένα αξιοπρεπές δείγμα ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά.

P.S: Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα posters της ταινίας.


18/5/14

3096 tage / 3096 days / 3096 ημέρες - Sherry Hormann (2013)

3096 tage

Το χρονικό της απαγωγής ενός μικρού κοριτσιού στην Αυστρία, το οποίο έμεινε φυλακισμένο από τον απαγωγέα της, για οχτώ χρόνια.

Γερμανική παραγωγή, αγγλική γλώσσα, Βρετανο-Ιρλανδή πρωταγωνίστρια, Δανός συμπρωταγωνιστής, αυστριακή αληθινή ιστορία βασισμένη στην αυτοβιογραφία της Natascha Kampusch. 


Λίγο περίπλοκη ταινία όπως καταλαβαίνεις, η οποία περιπλέκεται περισσότερο με τη σκηνοθεσία, καθώς παρουσιάζονται πολλά λάθη καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας (μαλλιά που αλλάζουν μήκος κυρίως). 

Οι ερμηνείες ήταν ικανοποιητικές, ειδικά η ερμηνεία της Amelia Pidgeon που ενσαρκώνει την Natascha σε μικρή ηλικία (δώσε βάση στον μονόλογο που κάνει κοιτάζοντας στην κάμερα), ήταν καλύτερη από την Antonia Campbell-Hughes που ενσαρκώνει την Natascha σε μεγαλύτερη ηλικία. 

Όλοι οι υπόλοιποι ήταν μέτριοι έως αδιάφοροι, μεταφέροντας ένα παρόμοιο γενικό κλίμα σε όλη την ταινία και την παραγωγή της. 

Δες το απλά γιατί αξίζει να μάθεις την ιστορία.

Trivia: Η πρωταγωνίστρια αποστεώθηκε γιατί ήθελε να υποφέρει, όπως υπέφερε και η πραγματική ηρωίδα.


15/5/14

Sound of my voice - Zal Batmanglij (2011)

Ένα ζευγάρι ερασιτεχνών κινηματογραφιστών/δημοσιογράφων, έχοντας στα σχέδια τους να φτιάξουν ένα ντοκιμαντέρ, προσπαθούν να ξεσκεπάσουν μία αίρεση, μέσα στην οποία μία κοπέλα ισχυρίζεται ότι έχει έρθει από το μέλλον.
Ένα ιδιαίτερο indie φιλμάκι, σε σενάριο της επίσης ιδιαίτερης πρωταγωνίστριας του, Brit Marling του Another Earth
Με σχεδόν μηδενικό budget, ο Zal Batmanglij σκηνοθετεί μία επίκαιρη ταινία, ειδικά για το αμερικανικό κοινό, μιας και τη χώρα του απασχολούν συχνά οι αιρέσεις, συνεπώς και ο κινηματογράφος δεν θα μείνει αμέτοχος και αδιάφορος απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο.
Να πω εξ' αρχής ότι δεν είναι μία ταινία που θα ξαναέβλεπα, ούτε είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Παρά το γλαφυρό ύφος των διαλόγων και την όμορφα δοσμένη απόκοσμη ατμόσφαιρα, κάποια κλισέ υπάρχουν και το γεγονός ότι δεν δίνεται ξεκάθαρη απάντηση ή ένα τέλος, αλλά καλείται ο θεατής να επιλέξει τί θέλει και ποιόν επιθυμεί να ακολουθήσει (ότι κάνουν και οι θρησκείες γενικά, όχι μόνο οι αιρέσεις), ίσως για κάποιους να είναι κόκκινο πανί για να μην το δουν.  Πάντως, μία ευκαιρία, κυρίως από τα μέλη που αποφεύγουν το mainstream, αξίζει να δοθεί.
Σαν παραγωγή είναι, όπως προαναφέρθηκε λόγω χαμηλού budget, αρκετά φειδωλή και φυσικά μην περιμένεις να δεις sci-fi όπως χαρακτηρίζεται, αλλά ένα βαθύτερο ψυχολογικό δράμα που σκοπός του είναι να τονίσει την ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης να ακουστεί, να μοιραστεί τα προβλήματά της, να νιώσει ότι ανήκει κάπου, να συνεχίσει να ελπίζει. Αυτό πραγματεύεται και η ταινία.

Είτε είναι απάτη, είτε πραγματικότητα, επιλέγεις αυτό που εσένα θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Θα δανειστώ λοιπόν, μία ατάκα της Maggie (Brit Marling) και θα κλείσω έτσι την κριτική μου: It's not my choice. It's yours.
Trivia: Κάποιοι κάνουν λόγο για τριλογία, οπότε αυτό είναι ένα καλό νέο για εκείνους που απογοητεύονται από το απότομο τέλος μίας ταινίας ή περιμένουν την απάντηση ''στο πιάτο''.

7/5/14

Enemy - Denis Villeneuve (2013)



Ο Adam ανακαλύπτει, μέσω μίας ταινίας, πως είναι ολόιδιος με κάποιον. Είναι ηθοποιός και το όνομα αυτού, Anthony. Αμέσως, διακατέχεται από μία έντονη ανάγκη γνωριμίας με τον σωσία του.

Ο σκηνοθέτης των εξαιρετικών Incendies - Μέσα από τις φλόγες και Prisoners, επιστρέφει με μία διαφορετική ταινία, βασισμένη στο βιβλίο The double του Javier Gullón και διασκευασμένη από τον José Saramago, o οποίος χρησιμοποιήσε ένα βασικό στοιχείο μέσα στην ταινία που δεν υπάρχει στο μυθιστόρημα (δεν λέω παραπάνω για να μη spoil-άρω).

Ένα ιδιαίτερα αινιγματικό ψυχόδραμα, φανερά εμπνευσμένο και επηρεασμένο από το master του είδους, David Lynch. 
Ένα ψυχολογικό puzzle, όπου ο θεατής καλείται να βρει κομμάτι - κομμάτι και να το ενώσει, με διάφορα στοιχεία που δίνονται μέσα στην ταινία και μία εντελώς wtf κατάληξη, στην οποία ο καθένας δίνει διαφορετικές ερμηνείες και μπαίνει στη διαδικασία, όσο και να τον άφησε ξεκρέμαστο το τέλος, να ψαχτεί για να πάρει απαντήσεις, ακόμα και να ξαναδεί κάποια κομμάτια της ταινίας (το ίδιο έκανα κι εγώ). 


Δύσκολη ταινία για να μπορέσει να παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε και φυσικά δεν απευθύνεται στο πιο mainstream κοινό, ειδικά σε όσους λάτρεψαν το Prisoners και περιμένουν να δουν κάτι ανάλογο. 

Το μόνο σίγουρο, είναι ότι ο Villeneuve, αν και καμία ταινία του δεν μοιάζει, τουλάχιστον στο ύφος και το σενάριο, χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη σκηνοθετική μανιέρα, με μεγάλες παύσεις, ξαφνικά ξεσπάσματα ερμηνειών και κυρίως, ωχρή κινηματογράφηση (αν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί έτσι) και ''κιτρινισμένη'' αλλά παράλληλα σκοτεινή ατμόσφαιρα. 

Ο Jake Gyllenhaal αξιοπρεπέστατος ερμηνευτικά σε διπλό ρόλο, ως υποτονικός και σχεδόν καταθλιπτικός Adam και ως παρορμητικός και νευρικός Anthony.
Δεν το προτείνω σαν μία ευχάριστη προβολή ή μία ταινία που θα δεις άνετα αλλά σαν κάτι τρομερά αμφιλεγόμενο που οδηγεί σε σύγκρουση απόψεων.