Kim Bok-nam salinsageonui jeonmal / Bedevilled - Chul-soo Jang (2010)

Bedevilled

Η Hae-won πιεσμένη από τη ζωή της στη Σεούλ, αναγκάζεται να φύγει διακοπές. Μοναδικός της προορισμός, το νησί που έμενε ο παππούς της. Ένα νησί πρωτόγονο με άξεστους κατοίκους, που κακοποιούν ψυχικά, σωματικά και σεξουαλικά την παιδική της φίλη και μόνιμη κάτοικο, Bok-nam, η οποία όσο και να ζητά βοήθεια δεν βρίσκει ανταπόκριση από κανένα.

Η κλασική ιστορία της γυναίκας-θύματος, που δεν τολμά, ούτε να μιλήσει, ούτε να αντιδράσει, ούτε να φύγει μακριά. Και πως αυτή η γυναίκα βρίσκει συνεχή εμπόδια μπροστά της, πίσω της, γύρω της, όχι μόνο επειδή εκείνη δεν έχει τη δύναμη να τα ξεπεράσει αλλά κυρίως γιατί κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά και δεν είναι διατεθειμένος να την "ακούσει".

Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Chul-soo Jang, γνωστή και ως Blood island.
 Πρόκειται για ένα κορεάτικο δραματικό θρίλερ, το οποίο κέρδισε το βραβείο του κοινού στο Fantastic Fest 2010.
 
Μία αιματηρή ιστορία εκδίκησης, η οποία δυστυχώς έρχεται πολύ αργά, και για την Bok-nam αλλά και για τον θεατή.

Αρκετά αργή πλοκή, εστιάζει πιο πολύ στην δραματική φύση της ηρωίδας παρά στην εγκληματική, αλλά σκηνοθετικά και ερμηνευτικά είναι άρτιο.

Το πιο πιθανό, είναι να κουράσει τους πολλούς, ειδικά εκείνους που δεν είναι fans του ασιατικού κινηματογράφου (δεν κάνω λόγο για ασιατικό horror γιατί δεν θεωρώ πως είναι αποκλειστικά κάτι τέτοιο), αλλά αξίζει σίγουρα μία προβολή.

No se Aceptan Devoluciones / Instructions not included - Eugenio Derbez (2013)

Instructions Not Included

Ο Valentin είναι ένας εργένης στο Ακαπούλκο που κάθε μέρα την περνά με διαφορετική γυναίκα. Μία ερωτική περιπετειούλα με μία Αμερικανίδα τουρίστρια θα τον φέρει αντιμέτωπο με τη μοίρα του. Ένα πρωί θα του αφήσει ένα μωρό και θα φύγει κλαίγοντας, ένα μωρό που είναι ο καρπός του ''έρωτά'' τους.

Μεξικανική (ισπανόφωνη και αγγλόφωνη) κοινωνική κομεντί σε σκηνοθεσία του πρωταγωνιστή της, Eugenio Derbez.
 
 Ένα διαφορετικό love story, μία από τις πιο χαριτωμένες και γλυκές ταινίες που είδα τον τελευταίο καιρό.
Συγκινητική χωρίς να είναι δραματική, κυρίως χωρίς να γίνεται μελόδραμα, με ένα σχετικά εύκολο σενάριο που κάνει το ανατρεπτικό του τέλος προβλέψιμο, γιατί όταν τελικά έρχεται το τέλος, λες στον εαυτό σου ναι, θα μπορούσα να το είχα μαντέψει, αλλά είναι τέτοια η ροή της ιστορίας που δεν σε βάζει στη διαδικασία για παραπάνω σκέψεις κι απολαμβάνεις τη στιγμή.
Ταινία για μικρούς και μεγάλους.
Τη συστήνω ανεπιφύλακτα στο ασθενές (και το ασθενέστερο) φύλο 

Moebius - Kim Ki-duk

Moebius
Ένας άντρας απατά μία γυναίκα. Οι φασαρίες μέσα στο σπίτι, αμέτρητες. Θύμα των καταστάσεων, ο έφηβος γιος τους. Εκείνη, πάνω στην απόγνωσή της, θα επιχειρήσει να ακρωτηριάσει τα γεννητικά όργανα του άντρα της. Εκείνος θα αντισταθεί. Εκείνη θα τον εκδικηθεί στο πρόσωπο του γιου τους.

Μία σύγχρονη ιστορία κορεατικής προέλευσης με υπόβαθρο αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Μία διαφορετική προσέγγιση του μύθου της Μήδειας του Ευρυπίδη.
Η μανία και η παραφροσύνη που οδηγούν στις πιο παρανοικές πράξεις και πάντα μέσα σε μία οικογένεια, θύματα είναι τα παιδιά.

Μία αλληγορική ιστορία, κατά την ταπεινή μου άποψη, δια χειρός ενός εκ των μεγαλύτερων δημιουργών του σύγχρονου Ασιατικού κινηματογράφου (Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring, The Bow, 3-Iron, The Isle).

Οδυνηρή, φρικαλέα, σκοτεινή, προβοκατόρικη.

Δεν βλέπεται εύκολα και σίγουρα δεν είναι από τις καλές ταινίες του Kim Ki-duk.
Δεν την προτείνω ως καλή ταινία αλλά ως ιδιαίτερη, μιας και απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες η προβολή της, όπως και στην Κορέα.
Δες την καθαρά για τον συμβολισμό ή από περιέργεια.
Προσοχή: Η ταινία δεν έχει καθόλου διαλόγους.

Trivia: Το 1858, ο Μαθηματικός August Ferdinand Möbius, παρουσίασε τη «Λωρίδα Μέμπιους» με την παράδοξη παρατήρηση ότι πρόκειται για μια επιφάνεια με μία μόνο πλευρά. Εννοώντας ότι αν το ένα άκρο μιας ταινίας το γυρίσουμε κατά 180 μοίρες και το κολλήσουμε στο άλλο άκρο προκύπτει μια ταινία χωρίς αρχή και τέλος.

Hannibal Therapy: Το προφίλ ενός γοητευτικού ψυχοπαθή

Τέσσερις δεκαετίες μας απασχολεί το φαινόμενο του ενός από τους διασημότερους serial killers στην ιστορία του κινηματογράφου. Και δεν είναι άλλος από το Dr. Hannibal Lecter.
 Ένας ψυχίατρος με καννιβαλιστικές διαθέσεις, ευφυέστατος, εκλεπτυσμένος, εξοργίζεται από εκείνους που έχουν αγενείς τρόπους, αγαπά την καλή μουσική και το καλό φαγητό, διαβάζει, αισθάνεται. Τα μάτια του έχουν σχεδόν πορφυρό χρώμα, τα δόντια του είναι μικρά, τα μαλλιά του πάντα προς τα πίσω και η όσφρησή του είναι τόσο δυνατή, όσο ενός λαγωνικού. 
 Αποτελεί τον πιο μυστήριο χαρακτήρα μυθιστορήματος ή ταινίας και έναν από τους πιο αγαπημένα μισητούς villains (κακούς), μαζί με τους Joker, Freddy Krueger, Pinhead, Dracula.

Τί γίνεται λοιπόν με τον Hannibal και πως κατάφερε να φτάσει ως εδώ και να απασχολεί ακόμη την επικαιρότητα; 

Ο Hannibal γεννήθηκε μέσα από την πένα του Αμερικανού συγγραφέα και σεναριογράφου Thomas Harris το 1981, με τον τίτλο ''Κόκκινος δράκος'' και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα ως σειρά.

Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά: 

Το 1981, ο Thomas Harris με το βιβλίο του ''Κόκκινος δράκος'', μας συστήνει  το Hannibal Lecter, έναν serial killer, o οποίος τρώει στην κυριολεξία τα θύματά του.
 Η ιστορία ξεκινά ως εξής: Ένας πρώην πράκτορας του FBI καλείται να επιστρέψει στην υπηρεσία του, για να ανακαλύψει κάποιον ψυχοπαθή δολοφόνο, με τη βοήθεια ενός έγκλειστου στο ψυχιατρείο καθηγητή. 
Η έμπνευσή του δεν είχε αποκαλυφθεί ποτέ, ώσπου το 2013, σε μία συνέντευξη είπε πως ο χαρακτήρας βασίζεται σ' ένα Μεξικανό γιατρό που γνώρισε ως νεαρός ρεπόρτερ στις φυλακές του Monterrey, ο οποίος σκότωνε τα θύματά του και τα έβαζε μέσα σε μικρά κουτιά. Κοινά του χαρακτηριστικά με το Hannibal, η ευγένεια, η μόρφωση, η αγάπη του για την τέχνη και το γεγονός ότι είναι και οι δύο γιατροί κι αδίστακτοι. 
Η κινηματογραφική μεταφορά του δεν ήταν πρώτη φορά με την ομώνυμη ταινία αλλά με το ''Manhunter'' (Ο ανθρωποκυνηγός) του Michael Mann (The last of the Mohicans, Heat, The insider, Public enemies), το 1986. Στο ρόλο του Hannibal, ο Σκωτσέζος Brian Cox, με μία μικρή εναλλαγή στο επώνυμο. Είναι Lecktor και όχι Lecter. 
 Το ίδιο βιβλίο θα απασχολήσει ξανά το σινεμά το 2002, με το "Red Dragon" του Brett Ratner (Rush hour 1,2, & 3, X-Men: The last stand), το οποίο παρουσιάζεται σαν prequel των δύο ταινιών που θα αναλύσουμε παρακάτω.

Η ιστορία συνεχίζεται το 1988, με το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο, ''The silence of the lambs'' (Η σιωπή των αμνών). 
Ένας ψυχοπαθής, απαγάγει και δολοφονεί νεαρές γυναίκες. Το FBI στέλνει μία νεαρή πράκτορα να ανακρίνει τον ψυχίατρο Dr. Hannibal Lecter, ο οποίος βρίσκεται στην φυλακή για δολοφονίες. Είναι ο μόνος που μπορεί να σκιαγραφήσει το προφίλ του δολοφόνου που ψάχνουν και μοναδικός τρόπος για να δεχτεί να βοηθήσει, είναι να ψυχαναλύσει τη νεαρή πράκτορα. Έτσι στην προσπάθειά της να ανακαλύψει τον δολοφόνο, έρχεται αντιμέτωπη με τις δικές της φοβίες. 
Η κινηματογραφική μεταφορά έρχεται 3 χρόνια μετά, το 1991 σε σκηνοθεσία του Jonathan Demme (Philadelphia, Rachel getting married). Την πράκτορα Clarice του FBI, ενσαρκώνει η Jodie Foster και τον ψυχίατρο Lecter, ο μοναδικός Anthony Hopkins. O Hannibal επιτέλους γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό και παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει, κερδίζοντας 5 βραβεία Oscar και 3 Χρυσές Σφαίρες. 

Το 1999, ο Harris χρησιμοποιεί το όνομα του βασικότερου χαρακτήρα των βιβλίων του ως τίτλο για το καινούριο του μυθιστόρημα. Ένας  παραμορφωμένος εκατομμυριούχος και μοναδικό θύμα που επιβίωσε από τον Hannibal, βάζει ξανά την πράκτορα Clarice στο κυνήγι του δαιμονικού serial killer, ο οποίος βρίσκεται με άλλη ταυτότητα στη Φλωρεντία.
 Η ταινία γυρίζεται το 2001, ο Anthony Hopkins παραμένει στο ρόλο του ιδιοφυή ψυχιάτρου αλλά ο ρόλος της Clarice, έχει δοθεί στην Julianne Moore, η οποία δεν κατάφερε να αντικαταστήσει επάξια την Jodie Foster. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Ridley Scott (Alien, Blade runner, Gladiator, Prometheus). 

To 2006, γράφεται το "Hannibal Rising" (Χάνιμπαλ, η αρχή). 
 Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο μικρός Hannibal και η οικογένειά του προσπαθούν να κρυφτούν από το εκδικητικό μένος των ναζιστικών δυνάμεων. Εγκλωβισμένος στο σπίτι με τη μικρή του αδερφή, τα γεγονότα που διαδραματίζονται πρόκεται να αλλάξουν τη ζωή του για να τον μετατρέψουν σταδιακά από ένα αθώο παιδί σε ψυχοπαθή δολοφόνο.
Το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο του Harris, ρίχνει φως στην παιδική ηλικία του Hannibal και κάνει μία κατάθεση ψυχής, κατά κάποιον τρόπο, από τη μεριά του ήρωα. 
 Η ομώνυμη ταινία γυρίζεται ένα χρόνο μετά, το 2007, και αποτελεί την πιο αποτυχημένη από όλες. Ένας φλύαρος και κουραστικός Hannibal για τους πολλούς, στο πρόσωπο του νεαρού Γάλλου Gaspard Ulliel, υπό την σχετικά αδιάφορη σκηνοθετική καθοδήγηση του Peter Webber (Girl with a Pearl Earring ,Emperor). 

Τέλος, το 2013, έρχεται η τηλεοπτική μεταφορά του Hannibal από το NBC, με τον εξαιρετικό Δανό ηθοποιό στον ομώνυμο ρόλο, Mads Mikkelsen.  
 Ένας πρώην πράκτορας του FBI, ο Will Graham, ασθενής του ψυχιάτρου Hannibal Lecter, τείνει να συμπάσχει και να αναβιώνει τις σκηνές των εγκλημάτων των serial killers. Ο πράκτορας Jack Crawford, αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τις υποθέσεις και ζητά βοήθεια από τον Will αλλά και τον Hannibal. 
 Η σειρά τοποθετείται χρονικά στη σημερινή εποχή, αλλά σε σχέση με τα γεγονότα του Red Dragon, η ιστορία ξεκινά αρκετά χρόνια πριν, δημιουργώντας ουσιαστικά ένα πρωτότυπο χρονολόγιο. 
 Σεναριογράφος και δημιουργός της σειράς είναι ο Bryan Fuller των Pushing Daisies, Dead Like Me και Star Trek: Voyager.

Πέντες σκηνοθέτες, πέντε σεναριογράφοι, τέσσερις πρωταγωνιστές, ένας συγγραφέας, ένας αντι-ήρωας.
Κανένα ψυχολογικό προφίλ μέχρι τώρα δε δείχνει να ταιριάζει στον Hannibal. Είναι ψυχοπαθής, είναι κοινωνιοπαθής, είναι απλά δαιμόνιος; 
 Χιλιάδες ερωτήματα και μία μόνο απάντηση:  Η παρουσία του είναι εθιστική και γι' αυτό θα συνεχίσει να μας απασχολεί για πολλά χρόνια ακόμα, είτε μέσω της επικαιρότητας και των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών δρώμενων, είτε μέσα από το μύθο που έχει δημιουργήσει και καλεί και τις νεότερες γενιές να τολμήσουν να ανακαλύψουν το μυστικό του.


Βίκυ Ελευθερίου / Ιάκωβος Αθανασίου









Βιβλιογραφία

1. Red Dragon / Κόκκινος δράκος (1981) 

2. The silence of the lambs / Η σιωπή των αμνών (1988)

3. Hannibal (1999)

4. Hannibal Rising / Χάνιμπαλ, η αρχή (2006)


Φιλμογραφία / Σειρά

1. Manhunter / Ο ανθρωποκυνηγός (1986)

2. The Silence of the Lambs / Η σιωπή των αμνών (1991)

3. Hannibal (2001)

4. Red Dragon / Κόκκινος δράκος (2002)

5.Hannibal Rising / Χάνιμπαλ, η αρχή (2007)

6. Hannibal (2013- )

Electrick children - Rebecca Thomas (2012)

Electrick Children


Η Rachel, μία έφηβη που ζει με την οικογένειά της σε μία κοινότητα Μορμόνων, μακριά από το σύγχρονο πολιτισμό, μένει έγκυος. Ο πατέρας της θέλει να την παντρέψει με έναν νεαρό από την κοινότητα για να καλύψει το συμβάν. Εκείνη ισχυρίζεται πως η σύλληψη του παιδιού έγινε μαγικά, ακούγωντας μουσική από μία μπλε κασέτα που ανακάλυψε στα πράγματα του αδερφού της. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που άκουγε μουσική.

Εφηβικό κοινωνικό δράμα και η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της Rebecca Thomas. Πανέμορφη φωτογραφία και κινηματογράφηση, θα σου θυμίσει Terrence Malick σε αρκετά σημεία, οπτικά και σεναριακά, πολύ καλή ερμηνεία από την νεαρή πρωταγωνίστρια, Julia Garner, με ένα ιδιαίτερα καλό soundtrack. 

Πιστεύω πως είναι μία ταινία που θα σου αρέσει πολύ ή δεν θα σου αρέσει καθόλου.

 Η ανάρτηση δεν γίνεται, τόσο για να την προτείνω, όσο για να τη μοιραστώ μαζί σου και να σε βάλω στη διαδικασία να τη δεις και να να μου πεις την άποψή σου, γιατί εμένα προσωπικά με μπέρδεψε αρκετά κι ακόμα δεν έχω καταλάβει τί κρατάω από την ταινία και τί αφήνω.

Trivia: Η ίδια η σκηνοθέτιδα, έχει μεγαλώσει σε κοινότητα Μορμόνων.

Only lovers left alive / Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί - Jim Jarmusch (2013)

Only Lovers Left Alive


Ο Adam, βαμπίρ και underground μουσικός του Detroit, συναντιέται ξανά έπειτα από καιρό με την αιώνια αγαπημένη του Eve. Την ειδυλλιακή απομόνωσή τους όμως, διακόπτει η επίσκεψη της απερίσκεπτης μικρής αδελφής της Eve, Ava.

Η καινούρια ταινία ενός αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη (επιτρέψτε μου να μην τον θεωρώ μόνο σκηνοθέτη), αποτελεί μία ρομαντική κοινωνική σάτιρα του κλασσικού βαμπιρικού μύθου, ο οποίος αφήνει στην άκρη τη γοτθική του μορφή και γίνεται ένας hipster ύμνος για την αιώνια αγάπη των πλασμάτων της νύχτας και του περιθωρίου και η δικαίωση των σκεπτόμενων ατόμων που δυσαρεστήθηκαν κι εξοργίστηκαν με τη μάστιγα των απαστραπτόντων βαμπίρ της νέας δεκαετίας. 

Ένα φιλμ ευφυές ως το κόκκαλο, βουτηγμένο στην ειρωνεία, ανορθόδοξο, που αν και υπνωτιστικά χαλαρό, ξυπνά συνειδήσεις καθώς κάθε του κομμάτι σου μιλά δυνατά για τη φθορά και τη διαφθορά του δυτικού πολιτισμού. 

Εκπληκτική φωτογραφία, που ούτως ή άλλως βλέπουμε σε όλες τις ταινίες του Jarmusch, ενδιαφέρουσες ερμηνείες από το μεγαλύτερο μέρος του cast, από την σκοτεινά αισιόδοξη Tilda Swinton και τον απόκοσμο και καταθλιπτικό Tom Hiddleston, έως τον αινιγματικό John Hurt και την παιχνιδιάρα Mia Wasikowska, και ένα πραγματικά πολύ δυνατό soundtrack με κλασσικά αλλά και πιο ιδιόρρυθμα μουσικά ακούσματα, που θα προσελκύσει τους φίλους της καλής μουσικής, ειδικά τους μουσικούς της ομάδας μας.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι συνεχείς αναφορές σε ιστορικά, λογοτεχνικά, μουσικά και κινηματογραφικά πρόσωπα, όπως ο Faust, ο Dr. Caligari, ο Dr. Strangelove, ο Αδάμ και η Εύα, Fibonacci, Jack White, οι φωτογραφίες διασήμων στον τοίχο του Adam, Tom Waits, Oscar Wilde, Franz Kafka, Edgar Allan Poe, Jimi Hendrix, Iggy Pop, Patti Smith και άλλων πολλών που δεν πρόλαβα να διακρίνω και φυσικά, η αναφορά του Jean-Michel Basquiat, όχι μόνο μέσω ενός βιβλίου που βάζει στη βαλίτσα της η Eve αλλά και μέσω της παρουσίας του ηθοποιού Jeffrey Wright, που έχει ενσαρκώσει τον ιδιαίτερο καλλιτέχνη στην ομώνυμη ταινία και δεν είναι άλλος από τον Dr. Watson (άλλη μία αναφορά σε λογοτεχνικό πρόσωπο) που προμηθεύει τον Adam με αίμα. 

Όλα αυτά είναι στοιχεία που δείχνουν ότι η ταινία έχει μελετηθεί προσεκτικά και ακονίζει το μυαλό σου να βρεις ακόμα περισσότερες αναφορές, μετατρέποντας την λίγο υποτονική ατμόσφαιρά της, σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι που μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί.

Αν λοιπόν αγαπάς τον Jarmusch, σου αρέσει η καλή μουσική ή ακόμα κι αν θες να τον γνωρίσεις μέσα από την τελευταία του δημιουργία, είσαι στο σωστό δρόμο.

Nymphomaniac: Vol. 1 & 2 - Lars Von Trier (2013)

Nymphomaniac: Meros  A' & Nymphomaniac: Meros B'

Το άγριο, αλλά ποιητικό ταξίδι, όπως το αφηγείται η διαγνωσμένη νυμφομανής Joe, από τη γέννηση της μέχρι σήμερα, σε ηλικία 50 ετών. Ένα κρύο βράδυ του χειμώνα, ο γοητευτικός εργένης Seligman, βρίσκει τη Joe χτυπημένη σ' ένα σοκάκι. Τη μεταφέρει στο διαμέρισμα του, όπου τη φροντίζει και τη ρωτάει για τη ζωή της. Την ακούει με βαθιά προσήλωση καθώς η πολύπλευρη και χειμαρρώδης ζωή της ξετυλίγεται σε 8 κεφάλαια.

 Κοιτάζουμε την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του σουρεαλισμού; Δεν νομίζω. Μου φάνηκε πέρα για πέρα ρεαλιστική. 


Εικόνες που κόβουν σαν ξυράφι. Δεν ήταν πορνογραφία, όπως ήταν το La vie d' Adele που είχε τη δυναμική να κάνει κάποιον να το δει σεξουαλικά. 


Ήταν καθαρά μία σπουδή πάνω στην ανθρώπινη αδυναμία να ελέγξει τα πάθη του, να νιώσει τα αυτονόητα, να ζήσει μία φυσιολογική ζωή. 


Η λέξη νυμφομανία βέβαια σε αυτή την περίπτωση είναι μία αυτοδιάγνωση της ηρωίδας, ίσως γιατί θέλει να αποποιηθεί των ευθυνών και των λόγων που την έκαναν να είναι αρρωστημένα "εύκολη".
 
Εξαιρετικοί διάλογοι, εξαιρετικοί ηθοποιοί σε πολύ δύσκολους ρόλους (είναι τρομερά δύσκολο να κάνεις ό,τι έκαναν μπροστά στο φακό με τόση φυσικότητα και αμεσότητα), σκηνοθεσία φυσικά και φωτογραφία που δεν υπάρχει λόγος να την αναφέρουμε γιατί εξυπακούεται ότι είναι άψογη, η σκηνή έναρξης με παρέπεμψε σκηνοθετικά στο Antichrist, δυνατή η σκηνή που μπαίνει το κομμάτι των Rammstein από τεχνικής πλευράς, πολύ καλή αφήγηση και ερμηνεία από μία ακόμη πανέμορφα άσχημη του σινεμά (η άλλη είναι η Tilda Swinton), και για να μην υπεραναλύω και ξεφεύγω από το θέμα ως συνήθως, πιστεύω κι εγώ ότι ήταν από τις πολύ καλές ταινίες του Trier. 

Μία απορία μόνο και μία παρατήρηση.


Απορία: 
Γιατί επιμένει να χρησιμοποιεί ηθοποιούς διαφόρων εθνικοτήτων μέσα σε μία οικογένεια; Εντάξει, η Charlotte είναι μισή Αγγλίδα, το 'χει, ο Christian Slater και o Shia LaBeouf που κολλούσαν ενώ δεν μπορούσαν να κάνουν μία αξιοπρεπή προφορά; Βαθύτερο μήνυμα δεν νομίζω πως υπάρχει, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο.

Και η παρατήρηση: 
Τα μάτια της Joe άλλαζαν χρώμα με τα χρόνια. Μικρή είχε γαλανά, έφηβη είχε καστανοπράσινα και ενήλικη, καστανά. Συμβολισμός μίας αθωότητας που χάνεται με το πέρασμα του χρόνου; Κατάθλιψη; Ίσως. 


Αυτά τα ολίγα.



PS: Το Melancholia μου άρεσε περισσότερο.

The Horror Film Alphabet

A MITYVILLE HORROR
B EGOTTEN
C ANDYMAN
D EAD SILENCE
E XORCIST, THE
F INAL DESTINATION
G OTHIC
H ELLRAISER
I NSIDIOUS
J ACOB'S LADDER
K ANDISHA
L ET THE RIGHT ONE IN
M ARTYRS
N IGHTMARE ON ELM STREET
O THERS, THE
P ARANORMAL ACTIVITY
Q UARANTINE
R INGU
S AW
T ENEBRE
U NINVITED, THE
V IDEODROME
W HAT LIES BENEATH
X FILES, THE
Y OU'RE NEXT
Z OMBIE