La grande bellezza / The great beauty / Η τέλεια ομορφιά - Paolo Sorrentino (2013)

I teleia omorfia

Ο Jep Gamberdella, ένας γοητευτικός αλλά κυνικός 60άρης δημοσιογράφος, αλλά και συγγραφέας που τα έχει παρατήσει, απολαμβάνει στο μέγιστο την κοινωνική ζωή της πόλης. Κουρασμένος από τον τρόπο ζωής του, ο Jep καμιά φορά ονειρεύεται να ξαναπιάσει το γράψιμο, στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις ενός νεανικού έρωτα. 

O Paolo Sorrentino, για ακόμα μία φορά, συνεργάζεται με την αρσενική του μούσα που ακούει στο όνομα Toni Servillo (έχουν ξανασυνεργαστεί στα (Il divo: La spettacolare vita di Giulio Andreotti, One Man Up, Oi synepeies tou erota) και το αποτέλεσμα είναι μίας εξαιρετικής ποιότητας δραματική ταινία (την χαρακτήρισαν ως δραματική κομεντί, δεν δέχομαι τον όρο). 

Η απόλυτη κινηματογράφηση, η πανέμορφη φωτογραφία, η ανατριχιαστική μουσική επένδυση και στη μέση όλων αυτών, ο Servillo, με εκπληκτικούς μονολόγους και μία ερμηνεία λιτή, αλλά μεγαλειώδη.

Η τέλεια ομορφιά. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλο τίτλο για μία τόσο μαγευτική ταινία. Αν και είμαι από εκείνους τους σινεφίλ που αγαπώ το ιταλικό σινεμά λιγότερο από τ' άλλα, μετανιώνω που δεν είδα αυτό το αριστούργημα νωρίτερα από τη σημερινή ημέρα. 

7,7 στο IMDb; Απαράδεκτο!

Vargtimmen / Hour of the wolf / Η ώρα του λύκου - Ingmar Bergman (1968)

Hour of the Wolf

Ένας καλλιτέχνης, που βρίσκεται σε διακοπές με την έγκυο γυναίκα του σ' ένα απομακρυσμένο σκανδιναβικό νησί, καταρρέει συναισθηματικά καθώς βγάζει στην επιφάνεια τις πιο καταπιεσμένες του επιθυμίες.

 Ο ήρωας στοιχειωμένος από τους προσωπικούς του δαίμονες, παραπαίει μεταξύ τρέλας και λογικής. 
 Στην προσπάθειά του να σωθεί, βυθίζει στον κόσμο των παραισθήσεων και τη σύζυγό του. 
 Κι εδώ έρχεται για εκείνη, καθώς και για το θεατή, το μεγάλο ερώτημα. Η αγάπη μας ή η ζωή μου;

Σουηδική παραγωγή, με την υπογραφή του Ingmar Bergman στη σκηνοθεσία αλλά και το σενάριο. 

Μία σκοτεινή ιστορία με δύο τραγικούς αλλά ιδιοφυείς ήρωες που χάνονται μες στην παράνοια κι ένας συνδυασμός υπερρεαλισμού και γοτθικού τρόμου, ισορροπούν έντεχνα για να μας δώσουν ένα από τα σημαντικότερα και πιο ιδιαίτερα δραματικά θρίλερ όλων των εποχών.

Chef - Jon Favreau (2014)

Chef

Ο σεφ Carl Casper, αφού απολύεται από το γκουρμέ εστιατόριο στο οποίο δούλευε ως σεφ, αναγκάζεται, μετά από προτροπή της πρώην συζύγου του, να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση: μια κινούμενη καντίνα με κουβανέζικα σάντουιτς.

Αμερικανική κοινωνική κομεντί για όλη την οικογένεια, σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου του πρωταγωνιστή. 

 Καμία πρωτοτυπία, καμία ένδειξη κωμικού χαρακτήρα, γεμάτη κλισέ, με μία υπερβολική αισιοδοξία που φτάνει στα όρια της αηδίας και περιττούς χαρακτήρες, που στόχος της ύπαρξης τους, είναι απλά η διαφήμιση της ταινίας (Robert Downey Jr, Scarlett Johansson).

 Παρ' όλ' αυτά όμως, βλέπεται πολύ ευχάριστα από κάποιον που έχει διάθεση να παρακολουθήσει κάτι ανάλαφρο, κάτι ''εύκολο'' που δεν θα τον προβληματίσει και μία ταινία που θα του ανοίξει την όρεξη στην κυριολεξία.

Το 7,6 του IMDb, είναι παράλογο.

Starred up - David Mackenzie (2013)

Starred Up

Ένας βίαιος 19χρονος νεαρός μεταφέρεται από τις φυλακές ανηλίκων στις κανονικές φυλακές. Εκεί, θα συναντήσει ένα όμοιό του, που τυχαίνει να είναι ο πατέρας του.

 Ο Mackenzie ξεκινά αποτυχημένα το '94 με μία ταινία που μένει στα αζήτητα (Dirty Diamonds) και προχωρά με ίδιο βηματισμό μέχρι που μας ξανασυστήνεται με τα επιεικώς μέτρια αλλά γνωστά λόγω πρωταγωνιστών, Young Adam και Asylum. Ακολουθεί μία ποιοτικά χαλαρή αλλά mainstream σχετικά πορεία με το Spread, μία άτυπη αντιγραφή του Alfie, και κάνει το μεγάλο μπαμ επιτυχίας, με το μαγικά ιδιαίτερο και παράλληλα αμφιλεγόμενο Perfect Sense, το οποίο αποτελεί για μένα την καλύτερη ταινία του.

Με τον όρο starred up μέσα στην φυλακή, εννοούν εκείνο τον τρόφιμο, ο οποίος έχει ιστορικό υπερβολικά βίαιης συμπεριφοράς. Με την τελευταία του λοιπόν δουλειά ο βρετανός σκηνοθέτης, μας οδηγεί στα δοκιμασμένης και επιτυχημένης συνταγής μονοπάτια του prison movie genre. 

 Κοινωνικό δράμα που διαδραματίζεται μέσα στις φυλακές αποκλειστικά, με μία σχεδόν λεπτομερή σκιαγράφηση της πραγματικότητας των βρετανικών φυλακών, βίαιο, σκληρό, οργισμένο, αλλά κι αυτό με μέτρο, αφήνοντας πιο πολύ τη βιαιότητα και την ωμότητα να πλανάται στον αέρα παρά να οπτικοποιείται (βλ. Chopper).

Ο νεαρός Ιρλανδό/Βρετανός Jack O'Connell, γνωστός από This Is England, με φανερή την επιρροή του Tom Hardy από το Bronson (έχει δηλώσει κι ο ίδιος ότι τον έχει ως πρότυπο), μας εκπλήσσει ευχάριστα ως προς το ερμηνευτικό κομμάτι, σ' ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι.

 Ένας 19χρονος μπελάς, που έχει μεγαλώσει τραγικά και έχει ενηλικιωθεί πρόωρα, αλλά, παρ' όλη την επιθετικότητά του και τον απόμακρο χαρακτήρα του, παραμένει ένα παιδί που χρειάζεται την αγάπη και την αποδοχή του πατέρα του.

Δεν θεωρώ πως είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει με τέτοιου είδους θεματολογία, αλλά αξίζει σίγουρα μία προβολή.

De behandeling / The treatment - Hans Herbots (2014)

The Treatment

Ο επιθεωρητής Nick Cafmeyer αναλαμβάνει μία υπόθεση απαγωγής ενός ανήλικου αγοριού, η οποία θα του ξυπνήσει μνήμες από την απαγωγή του αδελφού του, όταν ήταν μικρός.

Αστυνομικό θρίλερ φλαμανδικής παραγωγής, βασισμένο στο βιβλίο του Mo Hayder.

Μία δραματική ιστορία με θέμα την παιδοφιλία δοσμένη ρεαλιστικά σε μία σκοτεινή, καθηλωτική και ανατρεπτική ταινία, η οποία δυστυχώς έχει τραγικά αμφιλεγόμενο τέλος, γεγονός όμως που την κάνει να μην πέφτει στην παγίδα των cliche. 

Η κινηματογράφηση και η μουσική επένδυση είναι αντάξιες της υπόθεσης και οι ερμηνείες, κυρίως του πρωταγωνιστή, Geert Van Rampelberg, εξαιρετικές.

Δες το αν σου αρέσουν ταινίες στο ύφος των Prisoners και Se7en.


 

Vertigo / Δεσμώτης του ιλίγγου - Alfred Hitchcock (1958)

Vertigo

Ένας συνταξιούχος αστυνομικός στο Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος υποφέρει από ιλίγγους και έχει υψοφοβία, αναλαμβάνει να λύσει το αίνιγμα της αυτοκτονικής και μυστηριώδους συζύγου ενός φίλου. 


Εξαιρετικός James Stewart σε ένα αριστούργημα δια χειρός Alfred Hitchcock, το οποίο εν μέρει αποτελεί, αλληγορικά, την σκιαγράφηση της προσωπικότητας και των ψυχολογικών θεμάτων του ίδιου του σκηνοθέτη και πραγματεύεται τις ανθρώπινες αδυναμίες, είτε εκφράζονται μέσα από φόβους, είτε μέσα από νευρώσεις και ψυχώσεις. 

Βασισμένο στο μυθιστόρημα των Pierre Boileau και Thomas Narcejac, ''D' entre les morts'', που οι ίδιοι έγραψαν με σκοπό τη μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον Hitchcock, μιας και του είχαν αρνηθεί το Les Diaboliques (Diabolique).

Ταινία - σταθμός που δεν πρέπει κανείς να αγνοήσει.

The innocents - Jack Clayton (1961)

The Innocents

Μία γκουβερνάντα αναρωτιέται αν τα δυο παιδιά που έχει αναλάβει, είναι στοιχειωμένα από τα φαντάσματα δύο διεφθαρμένων ενηλίκων ή αν η φαντασία, της παίζει ύπουλα παιχνίδια. Καθώς περνά ο καιρός, όσα συμβαίνουν κάνουν το δίλημμα ακόμα πιο έντονο. 

 Μία εύθραυστη ψυχολογικά ηρωίδα, νευρωτική, καταπιεσμένη σεξουαλικά, που παλεύει να κρατηθεί πίσω από τη γραμμή που χωρίζει την λογική από την παράνοια, μία νοσηρή μεταφυσική ιστορία που προκαλεί έκσταση, μία αινιγματική ατμόσφαιρα με εξαιρετικό φωτισμό που παίζει με την ψυχολογία του θεατή και η σκηνοθετική μαεστρία του Jack Clayton, χαρίζουν στο μυθιστόρημα του Henry James ''The turn of the screw'', την κινηματογραφική διασκευή που του αξίζει. 

 Στο ρόλο της γκουβερνάντας, η Deborah Kerr.

Trivia:
Από την ταινία αλλά και από το μυθιστόρημα, είναι φανερά επηρεασμένο το The Others του Alejandro Amenabar.

XXY - Lucía Puenzo (2007)

XXY

Η δραματική ιστορία ενός ερμαφρόδιτου 15χρονου παιδιού, το οποίο έχει καθημερινά να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ιδιαιτερότητάς του και τις αντιδράσεις των κατοίκων της επαρχίας που ζει.

 Κοινωνικό δράμα, βασισμένο σε μία μικρή ιστορία του Sergio Bizzio με τον τίτλο ''Cinismo'' (Κυνισμός), συνεργασία Αργεντινής, Ισπανίας και Γαλλίας στην παραγωγή.

Μία λιτά γυρισμένη ταινία, χωρίς πομπώδεις ερμηνείες, απλή, καθημερινή με την πιο αντιπροσωπευτική ήρεμη δύναμη της Αργεντινής ερμηνευτικά στο ρόλο του πατέρα, τον Ricardo Darin.
 

Μία ιστορία τόσο δραματική και παράλληλα τόσο υπερβολική, που σχεδόν φαίνεται ψεύτικη για όσους δε γνωρίζουν (κι όμως ακόμα υπάρχουν). 

XXY είναι μία γενετική ανωμαλία, γνωστή ως και σύνδρομο Κλαϊνεφέλτερ, εξαιτίας της οποίας υπάρχει στο άτομο ένα έξτρα χρωμόσωμα, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί στον 

ερμαφροδιτισμό (με λίγα λόγια). 

Ο/η Alex λοιπόν, το οποίο άτομο επέλεξαν να έχει θηλυκή όψη στην ταινία για λόγους σκηνοθετικής ''οικονομίας'', είναι μία πληγωμένη ψυχή που από μικρό παιδί ταλαιπωρείται με χάπια, με επεμβάσεις, έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά τον περίεργο και αμόρφωτο επαρχιακό κόσμο, τον χλευασμό, την απόρριψη, γεγονότα που την έκαναν να είναι πιο ώριμη από τα άλλα παιδιά της ηλικίας της, αλλά παρ' όλα αυτά, κρατά την παιδικότητά της, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.

Θα είμαι ειλικρινής. Έχοντας στα χέρια σου μία τέτοια θεματολογία, μπορείς να κάνεις μία ταινία αριστούργημα. Το XXY απέχει πολύ από αυτό, ερμηνευτικά δεν μπορώ να πω ότι με άγγιξε ιδιαίτερα, αλλά όπως και να 'χει, είναι μία ταινία άκρως διδακτική και δημιουργεί κοινωνικό προβληματισμό και ηθικά διλήμματα που αφορούν την ελευθερία του ατόμου, μέσα από την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την κρίση της σεξουαλικής ταυτότητας ενός νέου παιδιού. 

Gothic - Ken Russell (1986)

Gothic

Η ιστορία εκείνης της βροχερής νύχτας που η Αγγλίδα συγγραφέας Mary Shelley δημιούργησε το κλασικό μυθιστόρημα Frankenstein. 

Ιστορίες φαντασμάτων, προσωπικοί δαίμονες, παράνοια, ερωτικά παιχνίδια και σεξουαλικές φαντασιώσεις υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, στο κτήμα του λόρδου Βύρωνα. Η Mary παρασύρεται σ'έναν αρρωστημένο κόσμο από τον εραστή της Shelley και την ετεροθαλή αδερφή της Claire, καθώς ο λόρδος Βύρων τους οδηγεί στα σκοτεινότερα μονοπάτια της ψυχής τους.
Το 1986 o σκηνοθέτης του Tommy και του Altered States, σκηνοθετεί μία ταινία που απέχει πολύ από το αριστούργημα. Παρ' όλα αυτά, αξίζει να το δεις μόνο και μόνο για την ιστορία, αγνοώντας το 5,6 του IMDb. 

Ένα συνονθύλευμα πραγματικών γεγονότων με πολλά και έντονα στοιχεία φαντασίας και γοτθικού τρόμου. 

Πρωταγωνιστές ο Gabriel Byrne ως λόρδος Byron, η Natasha Richardson ως Mary Shelley, ο νεαρός ακόμα Julian Sands ως Shelley και ο Timothy Spall ως Dr. Polidori.

Έχει πολύ σωστά χαρακτηριστεί ως ταινία τρόμου του σκεπτόμενου ατόμου

Madeo / Mother - Joon-ho Bong (2009)

Mother

Μία μητέρα ζει με με τον 28χρονο γιο της, ο οποίος φαίνεται να έχει νοητική στέρηση. Όταν αυτός κατηγορηθεί για τη δολοφονία μίας νεαρής κοπέλας, εκείνη θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει την αθωότητά του.

 
Δραματικό θρίλερ της Ν. Κορέας, σε σκηνοθεσία του χαρακτηριστικότατου πλέον σε ύφος, Joon-ho Bong (The Host, Memories of Murder, Snowpiercer), η οποία προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ Καννών, το 2009.

Όμορφη κινηματογράφηση και δυνατές ερμηνείες, κυρίως από την Hye-ja Kim στο ρόλο της μητέρας. Βέβαια, όπως και σε άλλες ταινίες του Κορεάτη σκηνοθέτη, είναι έντονο το χιουμοριστικό στοιχείο και η υπερβολή στους χαρακτήρες, κάτι που κάνει αυτόματα την ταινία να μην είναι αρεστή σε όλους.

Δημιουργεί κοινωνικό προβληματισμό, κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο με τις συνεχείς ανατροπές, ειδικά προς το τέλος, και σε βάζει στη διαδικασία να αναρωτηθείς για το τί είναι σωστό και τί λάθος, τί είναι καλό και τί κακό και μέχρι που μπορείς να φτάσεις για τους ανθρώπους που αγαπάς.

Μία ιδιαίτερη παραγωγή, αμφιλεγόμενου χαρακτήρα. Ή την εκτιμάς ή τη θεωρείς βαρετή (κάτι που άκουσα, όχι κάτι που πιστεύω). Εγώ επιλέγω το πρώτο.