Naked / Γυμνός - Mike Leigh (1993)

Naked

Ο Johnny, κυνηγημένος από την οικογένεια μίας κοπέλας που αποπειράθηκε να βιάσει, φεύγει από το Manchester για το Λονδίνο. Πρώτη του στάση, το σπίτι μίας πρώην...

Ο ιδιαίτερος Βρετανός σκηνοθέτης, το 1993 παρέδωσε στο θεατή, ένα από τα πιο φλύαρα και εξεζητημένα φιλμ της δεκαετίας. Δύσκολη ταινία για να την δει ο περισσότερος κόσμος, ειδικά αν δεν έχει παρακολουθήσει Mike Leigh. 

Χρησιμοποιώντας ως ήρωες ανθρώπους άσχημους και παρηκμασμένους, δημιουργεί ένα κινηματογραφικό γκροτέσκο με ψήγματα μαύρης κωμωδίας και δραματικής θεατρικότητας. 

Αποκρουστικό Λονδίνο γεμάτο ναρκωτικά και διαστροφή, γλώσσα που κόβει σαν ξυράφι και στη μέση ο David Thewlis ως Johnny, ένας ριζοσπαστικός φιλόσοφος, ένας σπασμένος αλλά γοητευτικός χαρακτήρας, ο οποίος περιφέρεται από τα σπίτια διαφόρων γυναικών, στους δρόμους της βρετανικής πρωτεύουσας και το αντίστροφο, επενδυμένος με σκέψεις και λόγια αλλά γυμνός από συναισθήματα.
Είναι η ιδέα μου ή ο Νίκος Νικολαΐδης μετέφερε το ''Naked'' στο Ο χαμένος τα παίρνει όλα;

God bless America - Bobcat Goldthwait (2011)

God Bless America

Ένας αγανακτισμένος Αμερικανός πολίτης αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του και να ''ξεβρωμίσει'' τη χώρα του, βλέποντάς τη να γίνεται το μεγαλύτερο σκουπίδι του πλανήτη, χωρίς πολιτισμό, ηθική και αισθητική. 

Ένας σκηνοθέτης τηλεοπτικών σειρών, ο Bobcat Goldthwait, επιχειρεί να δημιουργήσει ένα κωμικό δράμα με εμφανείς επιρροές από τις κινηματογραφικές ιστορίες εκδίκησης, μία μίξη Kick-Ass και Natural Born Killers (κλάσεις ανώτερα και τα δύο κατά την ταπεινή μου άποψη). 

Αν δεν προυπήρχαν παρόμοιες ταινίες, θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για εξαιρετική ιδέα, αλλά εφόσον στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση, θα αρκεστώ στο γεγονός ότι είδα μία ταινία με έξυπνο σενάριο, τεράστιες αλήθειες, καυστικό χιούμορ και δυνατούς διαλόγους. Παρ' όλα αυτά, η δράση που απαιτείται σε μία τέτοια ταινία, απουσίαζε και η πλοκή ήταν βαρετή. 

Στο ρόλο της Roxy θα προτιμούσα την Ellen Page. 

7,2 στο IMDb; Ούτε κατά διάνοια! 

Δες το καθαρά από περιέργεια.

Trivia: Ο πρωταγωνιστής Joel Murray, είναι ο μικρός αδερφός του Bill Murray.

Shutter - Banjong Pisanthanakun, Parkpoom Wongpoom (2004)

Shutter

Ένας νεαρός φωτογράφος και η κοπέλα του, ανακαλύπτουν μία μυστηριώδη σκιά στις φωτογραφίες τους, ύστερα από ένα τραγικό ατύχημα. Σύντομα, θα έρθουν αντιμέτωποι με το εκδικητικό φάντασμα μίας κοπέλας.

Ταιλανδέζικη ταινία τρόμου, στο ύφος του Ring και του Ju-on: The Grudge. 

Πρόκειται για μία μέτρια παραγωγή χαμηλού κόστους, η οποία όμως έχει εξαιρετικά ηχητικά εφέ, κατορθώνοντας έτσι να εξυπηρετήσει το σκοπό της, που δεν είναι άλλος από το να σε τρομάξει. 

Αριστούργημα δεν το λες, αλλά για fans του Ασιατικού horror είναι ό,τι πρέπει. Τέσσερα χρόνια μετά, ο Masayuki Ochiai, μεταφέρει το Shutter (Στιγμιότυπα θανάτου) στον Αμερικανικό κινηματογράφο όχι με ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία (αν και δεν το θεωρώ κακό κι αυτό). 

Dead end / Στροφή προς την κόλαση - Jean-Baptiste Andrea, Fabrice Canepa (2003)

Dead End

Ο Frank και η οικογένειά του εδώ και 20 χρόνια πηγαίνουν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με την μητέρα της συζύγου του. Κάθε χρόνο ακολουθεί την ίδια διαδρομή. Φέτος όμως αποφάσισε να κόψει δρόμο κι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του.

Γαλλοαμερικανική παραγωγή, αγγλόφωνη, low budget ταινία τρόμου, αρκετά spooky, για την εποχή της όχι και τόσο προβλέψιμη (πλέον κυκλοφορούν εκατοντάδες με ίδιο plot twist). 

Το 6,7 του IMDb είναι υπερβολικό αλλά και πάλι βλέπεται άνετα. 

Δωσ' του μία ευκαιρία και στην τελική αν δε σ' αρέσει μικρό το κακό. Είναι μόνο 85 λεπτά χαμένου χρόνου.

La cité des enfants perdus / The city of lost children / Η πόλη των χαμένων παιδιών - Marc Caro, Jean-Pierre Jeunet (1995)

The City of Lost Children

Ο σατανικός Krank γερνά πρόωρα γιατί δεν μπορεί να ονειρευτεί. Στόχος του, να απαγάγει παιδιά από το λιμάνι και να οικειοποιηθεί τα όνειρά τους. Ο αγαθός γίγαντας One, ψάχνει απεγνωσμένα τον μικρό του αδερφό Denree, που απήγαγε ο στρατός των Κυκλώπων για να τον μεταφέρουν στον Krank. Σ' αυτή του την αναζήτηση έχει σύμμαχο την μικρή Miette, ένα από τα ορφανά της χαμένης πόλης που αναγκάζεται να κλέβει για να επιζήσει.

Ο Jean Pierre Jeunet της Amélie και οι μόνιμοι συνεργάτες του Marc Caro και Gilles Adrien (γνωστοί και από το ιδιαίτερο Delicatessen), υπογράφουν μία από τις πιο σουρεάλ κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του '90. 

Μία μίξη κωμωδίας, δράματος, παραμυθιού και sci-fi, με έντονο το Gilliam-ικό στοιχείο παντού (ή ο Gilliam έχει ''κλέψει'' ιδέες για τις ταινίες του), όπως η παραμόρφωση των πλάνων, συμπαθητικές αν και πομπώδεις ερμηνείες που ούτως ή άλλως ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα της ταινίας, και εκπληκτική μουσική από τον Angelo Badalamenti, ο οποίος έχει χαρίσει στον κινηματογράφο τις καλύτερες ορχηστρικές μελωδίες, κυρίως στις ταινίες του David Lynch (ναι, μία πινελιά Lynch μπορούμε να τη διακρίνουμε κι εδώ). 

Η καλύτερη στιγμή της ταινίας σεναριακά, είναι ο Ron Perlman ως One και οι διάλογοι του με την Miette. 

Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, η λασπωμένη πόλη της Γαλλίας (η χρονική περίοδος απροσδιόριστη), τα σκοτεινά και υγρά στενά, η φωτογραφία, ήταν όλα άψογα, τα εφέ όμως καλά αλλά λίγο ξεπερασμένα για την εποχή τους. 

Δεν ξέρω αν είναι κάτι που θα σε ικανοποιήσει απόλυτα, ειδικά αν δεν είσαι ''παραμυθάς'' και αν δεν σου αρέσει το στυλ που προανέφερα (λίγος Gilliam, λίγος Lynch, πολύς σουρεαλισμός), αλλά αξίζει σίγουρα μία προσπάθεια.

Leo / Πληγωμένες ψυχές - Mehdi Norowzian (2002)

Leo 

Η Mary Bloom είναι μια γυναίκα στοιχειωμένη από το τραγικό παρελθόν της. Νομίζοντας πως ο άνδρας της την απατά τον προδίδει πηγαίνοντας μ’ έναν νεαρό εργάτη και μένει έγκυος. Όταν ο άνδρας και η κόρη της σκοτώνονται σ΄ ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εκείνη βυθισμένη στην απελπισία και νιώθοντας τύψεις, αρχίζει να μισεί τον καρπό της απιστίας της.

Ένας άγνωστος σκηνοθέτης ονόματι Mehdi Norowzian, επιχείρησε να δημιουργήσει ένα κοινωνικό δράμα με προεκτάσεις ψυχολογικού θρίλερ και... τα κατάφερε! 

Πολύ καλές ερμηνείες και προσεγμένη σκηνοθεσία, με μία μικρή αδυναμία μόνο στο σενάριο.

Gravity - Alfonso Cuarón (2013)

Gravity 

Μια επιστήμονας κι ένας αστροναύτης προσπαθούν να επιβιώσουν έπειτα από ένα ατύχημα που τους άφησε να περιπλανιούνται στο αχανές διάστημα.

O Alfonso Cuarón του Children of Men, του Great Expectations, του Harry Potter and the Prisoner of Azkaban και του ισπανόφωνου Y Tu Mamá También, επιστρέφει με ένα οπτικό αριστούργημα. 

Από τα πιο ρεαλιστικά ψηφιακά και τρισδιάστατα effects που έχω δει σε sci-fi ταινία. Ώριμη, έτοιμη να σε κερδίσει χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς και ''παραμυθένια'' σκηνικά επιστημονικής φαντασίας. Σκηνές γυρισμένες με χειρουργική λεπτομέρεια. Οι κινήσεις της Sandra Bullock καθώς αιωρείται, είναι τόσο καλά μελετημένες που σχεδόν βλέπεις χορογραφία. 

Μόνο και μόνο γι' αυτό αξίζει να τη δεις. 

Κατά τ' άλλα, οι ερμηνείες και η ιστορία δεν με συγκλόνισαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν κακές.

(Για εκείνους που θέλουν να δουν George Clooney, να ενημερώσω πως δεν παίζει πάνω από 10 λεπτά συνολικά, στην ταινία)

Django Unchained / Τζάνγκο, ο τιμωρός - Quentin Tarantino (2012)

Django Unchained 

Με τη βοήθεια ενός Γερμανού κυνηγού επικηρυγμένων, ένας απελευθερωμένος σκλάβος, σκοπεύει να σώσει τη γυναίκα του από έναν βίαιο ιδιοκτήτη φυτείας στο Μισσισιπή.

Έχοντας ένα αξιόλογο cast με έξυπνα δοσμένες ερμηνείες από Waltz και Foxx (ο DiCaprio ανέκαθεν μου ήταν αδιάφορος) και ένα σφιχτοδεμένο σενάριο, ο Quentin Tarantino επιστρέφει με μία ταινία φόρο τιμής στο Sergio Leone και τα spaghetti western. 

Βία, αίμα, χιούμορ και γενικά ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από το master του είδους, επίκαιρη όσο ποτέ, μιας και θίγει έντονα το πρόβλημα του ρατσισμού και της βίας. 

Σε μερικά σημεία ήταν αρκετά φλύαρη αλλά με έντεχνο τρόπο επέστρεφε επί της ουσίας. 

Βέβαια, συνεχίζω να πιστεύω πως το Reservoir Dogs   και το Pulp Fiction  είναι κλάσεις ανώτερα και δύσκολα θα καταφέρει ο Tarantino να ξεπεράσει τον εαυτό του. 

Χρησιμοποιώντας ατάκα μέσα από την ταινία, θα πω ότι πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ''panache''.

Wilderness / Παράνοια - Michael J. Bassett (2006)

Wilderness 

Ύστερα από την αυτοκτονία ενός παιδιού, οι κρατούμενοι μίας βρετανικής φυλακής ανηλίκων, μεταφέρονται σ' ένα μικρό ερημικό νησί για να δεθούν μεταξύ τους και να φτιάξουν τις σχέσεις τους. Η κατάσταση όμως ξεφεύγει και σύντομα θα πρέπει να παλέψουν για να επιβιώσουν. 

Βρετανικό θριλεράκι, b movie, που ούτε προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, ούτε πρωτοτυπεί, ούτε μένει αξέχαστο. Βλέπεται όμως πολύ άνετα. 

Για fans του είδους. 

The man who laughs / Ο άνθρωπος που γελά - 1928 / 2012

Το 1869, ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκό, γράφει τον Άνθρωπο που γελά. 

Η ιστορία ενός παιδιού που παραμορφώθηκε από ένα γιατρό, γιατί ο έντιμος και αξιοπρεπής πατέρας του αρνήθηκε να υπακούσει τον βασιλιά. Και η τιμωρία του; Ο γιος του να χαμογελά για πάντα. 

Έχει μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, με πρώτη και κυριότερη την αμερικανική παραγωγή του 1928, σε σκηνοθεσία του Γερμανού Paul Leni. 

Στο post αυτό θα ασχοληθούμε και με μία δεύτερη διασκευή, γαλλική αυτή τη φορά, σε σκηνοθεσία του Jean-Pierre Améris. 


Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:



1. The Man Who Laughs  / Ο άνθρωπος που γελά (1928)

Ο γελαστός άνθρωπος του Βίκτωρος Ουγκό παίρνει σάρκα και οστά μέσα από μία δραματική ταινία τρόμου. 

Ένα ατμοσφαιρικό γκροτέσκο, εξαιρετικό δείγμα βουβού κινηματογράφου, με τον επίσης Γερμανό Conrad Veidt στο ρόλο του Gwynplaine, ένας χαρακτήρας από τον οποίο εμπνεύστηκαν οι Ed Brubaker και Doug Mahnke και δημιούργησαν τον γνωστό Joker του Batman. 

Η ιστορία ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Ένας παραμορφωμένος άνδρας, τρομακτικός και η γεμάτη συναισθήματα καρδιά του που έρχεται σε αντίθεση με την αποκρουστική του εμφάνιση.

2. L' homme qui rit / The man who laughs / Ο άνθρωπος που γελά (2012)


(O anthropos pou gela)

Αυτή τη φορά ο γελαστός άνθρωπος είναι Γάλλος, είναι εμφανίσιμος, είναι πιο κοντά στον Joker του Christopher Nolan παρά σ' εκείνον του Paul Leni και παρουσιάζει τη ζωή του Gwynplaine μέσα από μία ταινία εποχής με πρωταγωνιστή έναν αρκετά γοητευτικό νέο ηθοποιό, ονόματι Marc-André Grondin (C.R.A.Z.Y., Goon, 5150 Rue des Ormes). 

Στο ρόλο του Ursus, ο Gérard Depardieu. 

Μία διαφορετική προσέγγιση στο μυθιστόρημα του Ουγκό, ή έτσι φαίνεται λόγω των μεγάλων σεναριακών κενών, ένα αδιάφορο και βαρετό κοινωνικό δράμα, ανίκανο να προκαλέσει συναισθήματα και συγκίνηση. 

Η επιμέλεια των κοστουμιών δεν είναι καθόλου προσεγμένη και γενικά η ταινία σου αφήνει μια αίσθηση κινηματογραφικής ''άρπα-κόλλας.'' 

Ίσως φταίει η σύγκριση που έκανα με την πρώτη ταινία, αλλά και πάλι είναι μία φειδωλή παραγωγή, της οποίας το τρέιλερ σε ξεγελά. 

Κερδίζει στην σκηνοθεσία και τη φωτογραφία, αλλά δεν σώζεται από αυτές. 

Για κάποιον που δεν θέλει να ψαχτεί ιδιαίτερα, βλέπεται άνετα. Εγώ όμως δεν το συνιστώ σε καμία περίπτωση, όσο και να μου αρέσει ερμηνευτικά (γενικά) ο Grondin.

Before night falls / Πριν πέσει η νύχτα - Julian Schnabel (2000)

Πριν Πέσει Η Νύχτα 

Η ζωή του Κουβανού συγγραφέα Reinaldo Arenas, ο οποίος αρχικά πίστεψε στο όραμα της επανάστασης και εργάστηκε για το καθεστώς του Fidel Castro. Αργότερα, εξαιτίας των βιβλίων του, αλλά και λόγω του ότι ήταν ομοφυλόφιλος, βρέθηκε κυνηγημένος, συνελήφθη, φυλακίστηκε και τελικά έφυγε στην Αμερική, όπου και πέθανε το 1990. 

Βασισμένος στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Arenas, ο ζωγράφος και σκηνοθέτης Julian Schnabel, σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, μέσω μίας δραματικής βιογραφικής ταινίας, με ευαισθησία και συνέπεια αλλά εστιάζει σε συγκεκριμένα στοιχεία και όχι σε όλη του τη ζωή. 

Παρά τις πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και την προσεγμένη δουλειά του Schnabel, καλό θα ήταν να διαβάσεις και το βιβλίο, για να έχεις μία πιο ολοκληρωμένη και λεπτομερειακή εικόνα.

Ο Javier Bardem στο Φεστιβάλ Βενετίας πήρε βραβείο καλύτερης ερμηνείας και ήταν υποψήφιος για Oscar και Χρυσή Σφαίρα. Ως τραβεστί Bon Bon και αξιωματικός Βίκτωρ, ο αγνώριστος Johnny Depp, σε ρόλους μικρούς αλλά καθοριστικούς.

11:14 - Greg Marcks (2003)

11:14

Ο Jack οδηγεί ανέμελος κι ελαφρώς μεθυσμένος. Στις 11:14 ακριβώς κάτι προσκρούει στο αυτοκίνητό του. Ανακαλύπτει πως πρόκειται για το πτώμα ενός άνδρα και από φόβο κρύβει το νεκρό σώμα. Από το πουθενά εμφανίζεται μία γυναίκα, στην οποία αναγκάζεται να πει ψέμματα ότι το θύμα ήταν ελάφι. Εκείνη επιμένει να καλέσει την αστυνομία για να τον βοηθήσει...

Αμερικανικό ψυχολογικό θρίλερ και η πρώτη δουλειά του σκηνοθέτη Marcks (θα ακολουθήσει μόνο άλλη μία ταινία το 2009), το οποίο συνδέει τυχαία γεγονότα σε μία κοινή μοίρα. 

Αρκετά πετυχημένη προσπάθεια, αν και πρόκειται για μία χαμηλού κόστους παραγωγή, γρήγορη, επεξηγηματική, όλη η ταινία ξετυλίγεται κομμάτι-κομμάτι μπροστά στα μάτια του θεατή και δεν αφήνει κενά. 

Δεν θα δεις κάποια συναρπαστική ταινία, αλλά σε κρατά μέχρι τέλους, χωρίς να βαρεθείς. 

Le hérisson / The hedgehog / Η γοητεία του σκαντζόχοιρου - Mona Achache (2009)

The Hedgehog

Η μικρή Paloma προγραμματίζει να αυτοκτονήσει την ημέρα των 12ων γενεθλίων της, αποφασισμένη να μην καταλήξει δυστυχής όταν μεγαλώσει. Στο μεταξύ, καταγράφει με την κάμερα της, στιγμές της καθημερινότητάς της, κρατώντας ένα είδος ημερολογίου των τελευταίων 165 ημερών που της απομένουν. Απίστευτα ευφυής και με επίγνωση της σπάνιας εξυπνάδας της, νιώθει να περιορίζεται μέσα στην μεγαλοαστική αλλά κατά βάση κενή οικογένειά της. Μοναδική της συντροφιά η θυρωρός της πολυκατοικίας.

Γαλλική κοινωνική κομεντί, η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της 32χρονης Mona Achache, βασισμένη στο μυθιστόρημα L'élégance du hérisson της Muriel Barbery. 

Πρόκειται για μία ταινία που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, ευαίσθητη, συγκινητική, ανθρώπινη, με πολύ όμορφες ερμηνείες και έξυπνα διασκευασμένο σενάριο. 

Αργή πλοκή που κάνει την ταινία flat και ελαφρώς άνευρη, αλλά διαθέτει την κομψότητα του γαλλικού σινεμά που έχουμε συνηθίσει.

Falling Down / Μια Ξεχωριστή Μέρα - Joel Schumacher (1993)

Falling Down

Πηγαίνοντας να επισκεφτεί τη μικρή του κόρη που γιορτάζει και καθηλωμένος επί ώρες σε μποτιλιάρισμα, ο William "D-Fens" σταματά να σκέφτεται όπως οι άλλοι. Εγκαταλείπει το αυτοκίνητο και με ανορθόδοξο τρόπο, αποφασίζει να διορθώσει όλα τα στραβά και ανάποδα της πόλης.

Σκηνοθετημένο από τον Joel Schumacher (8MM, Phone Booth, The Number 23) με τους Michael Douglas και Robert Duvall στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. 

Από τις καλύτερες στιγμές του Douglas ερμηνευτικά και του Schumacher σκηνοθετικά (ακόμη κι εκείνος προσπαθεί να ξεχάσει το Batman Forever  και το Batman & Robin)

Trivia: Το κομμάτι Man on the edge των Iron Maiden είναι βασισμένο σ' αυτή την ταινία. 

Tsotsi - Gavin Hood (2005)

Tsotsi

Ο Tsotsi είναι ένας αδίστακτος γκάνγκστερ στο Johannesburg της Νοτίου Αφρικής, η ζωή του οποίου πρόκειται να αλλάξει ριζικά όταν ληστεύει ένα πολυτελές αυτοκίνητο και στο πίσω κάθισμα βρίσκει ένα μωρό.

Μία δραματική περιπέτεια που παρουσιάζει την ωμή πραγματικότητα μίας άνισης ταξικά κοινωνίας, όπου το ένστικτο της επιβίωσης είναι συνώνυμο της βίας και πως αυτή εξαφανίζεται όταν η ανθρωπιά έρχεται στο προσκήνιο. 

Ρεαλιστική κινηματογράφηση και απεικόνιση των τενεκεδουπόλεων και των συμμοριών του Johannesburg, με πολύ καλές ερμηνείες και ανθρώπινα συναισθήματα που δεν εξελίσσονται σε μελόδραμα.
Oscar ξενόγλωσσης ταινίας για τη Νότια Αφρική το 2006. 

Παλαιότερη δουλειά του σκηνοθέτη των X-Men Origins: Wolverine και Ender's Game, βασισμένη στο βιβλίο του Νοτιοαφρικανού Athol Fugard. 

Αν και πιστεύω πως υπήρχαν καλύτερες ταινίες υποψήφιες για Oscar ξενόγλωσσης την ίδια χρονιά (Joyeux Noel, Paradise Now, Sophie Scholl: The Final Days), το Tsotsie θα καταφέρει να σε κερδίσει. 

Δες το αν σου αρέσουν ταινίες στο ύφος του City of God.

La vie d'Adèle / Blue is the warmest color / Η ζωή της Αντέλ - Abdellatif Kechiche (2013)

Blue Is the Warmest Color

Η Adele είναι μια τυπική 15χρονη­, κόρη εργατικής οικογένειας. Έξυπνη, ιδεαλίστρια, με αγάπη για τη λογοτεχνία και τις αμερικανικές ταινίες, ονειρεύεται να γίνει δασκάλα. Όταν η σχέση της με τον Thomas τελειώνει, η συνάντησή της πρώτα­ στο δρόμο και στη συνέχεια σε ένα gay bar με την Emma, μια εξωστρεφή φοιτήτρια της Καλών Τεχνών, θα της αποκαλύψει αυτό που πραγματικά ζητά η καρδιά της. 

Το γρήγορο και αναπάντεχο πέρασμα μίας έφηβης από την αθωότητα στην ενηλικίωση και η ένωση δύο διαφορετικών κόσμων.

Η ταινία που κέρδισε φέτος το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και που έχει συζητηθεί τόσο για την ερμηνεία της ελληνικής καταγωγής, Adèle Exarchopoulos, όσο και για τις προκλητικές, σχεδόν πορνογραφικές σεξουαλικές σκηνές της.

 Κατά την άποψή μου, απέχει πολύ από το αριστούργημα. 

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιώντας την τεχνική της κλειδαρότρυπας, σε βάζει μέσα στην ιστορία και στις ρεαλιστικές σκηνές της. Καλή σκηνοθεσία που σε παραπέμπει περισσότερο σε σκανδιναβική παραγωγή παρά σε γαλλική, με αυθεντικές ερμηνείες, αν και πιστεύω πως υπερβάλλουν κάνοντας λόγο για την σπαρακτική Adele, γιατί κουράζει, αφού κλαίει σε όλη την ταινία (όσο ρεαλιστικά και να το κάνει αυτό). Εγώ προσωπικά θα προτιμήσω ερμηνευτικά την Emma, που ενσαρκώνει η Léa Seydoux.

 Σε γενικές γραμμές, είναι μία καλή ταινία, όχι όμως συγκλονιστική. Και φυσικά, οι 3 ώρες είναι μεγάλη υπερβολή γιατί η ταινία κάποιες στιγμές δεν προχωράει και το ελλειπτικό μοντάζ, κάνει την ταινία να φαίνεται λίγο μπερδεμένη και να κάνει ''κοιλιά''. 

Επειδή όμως, είναι μία ταινία που εκθειάστηκε από κριτικούς, δώσε μία ευκαιρία γιατί το γούστο του καθενός, ως γνωστόν, είναι καθαρά υποκειμενικό.

Don Jon / Δον Ζουάν - Joseph Gordon-Levitt (2013)

Don Jon

Ο Jon, αγαπά την οικογένειά του, πηγαίνει εκκλησία, έχει αδυναμία στις ωραίες γυναίκες και σπαταλά τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο του, βλέποντας πορωμένα, πορνό στον υπολογιστή του. Όταν γνωρίσει την ''τέλεια'' γυναίκα, οι αλλαγές στη ζωή του είναι αναπόφευκτες. 

Ο Joseph Gordon-Levitt σκηνοθετεί, γράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί σε μία νέα ρομαντική κομεντί μέσω της οποίας εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την εμπιστοσύνη, την οικειότητα και τους χρησιμοθηρικούς έρωτες. 

Μία συμπαθητική ταινιούλα, χωρίς ιδιαίτερο χιούμορ και ίσως η μόνη φορά που η Julianne Moore μου ήταν συμπαθής. 

Η Scarlett Johansson στο ρόλο της ξανθιάς bimbo με την νιουτζερζιανή προφορά είναι λίγο εκνευριστική, αλλά και πάλι πανέμορφη. 

Βλέπεται ευχάριστα, δεν κουράζει και δεν σου τρώει πολύτιμο χρόνο γιατί είναι μόνο 1,5 ώρα, αλλά δεν είναι μία ταινία που θα σου μείνει αξέχαστη. 

Perfect sense / Η αίσθηση του έρωτα - David Mackenzie (2011)

Perfect Sense 

Μία πανδημία ξεσπά παγκοσμίως, εξ αιτίας της οποίας οι άνθρωποι χάνουν διαδοχικά τις αισθήσεις τους. Παράλληλα, μία ερωτική ιστορία γεννιέται, που τα συναισθήματά της δυναμώνουν, καθώς χάνονται οι αισθήσεις.

Ερωτικό δράμα/sci-fi, με Ewan McGregor και Eva Green στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. 

Ευφυής η ιδέα του Δανού σεναριογράφου Kim Fupz Aakeson που εξαιρετικά σκηνοθέτησε ο David Mackenzie, φανερά επηρεασμένος από τον Terrence Malick. 

Μία αμφιλεγόμενη ταινία, την οποία ή θα λατρέψεις ή θα μισήσεις, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα αισθησιακή και εφιαλτική, ελπιδοφόρα και καταθλιπτική. 

Καλές ερμηνείες και από τους δύο πρωταγωνιστές, ειδικά η αφήγηση της Green σε βάζει μέσα στην ταινία και αισθάνεσαι την αποπνικτική ατμόσφαιρα και το αδιέξοδο, καταπληκτική φωτογραφία και έχοντας δει αρκετές από τις προηγούμενες δουλειές του Βρετανού σκηνοθέτη, λέω με σιγουριά πως αυτή εδώ είναι η καλύτερη. 

Τεχνικά λοιπόν, η ταινία δεν έχει μειονεκτήματα κατά τη γνώμη μου. Όσον αφορά στο σενάριο, ένα μειονέκτημα είναι ότι το story σε αρκετά σημεία φαίνεται γελοίο (για τους πιο επιφανειακούς). 

Αν όμως καταφέρεις να συλλάβεις το concept της ταινίας και να δεις πίσω από το προφανές και τον συμβολισμό, θα σε κερδίσει. 

Αν είσαι fan των ρομαντικών ταινιών και περιμένεις να δεις κάτι ανάλογο, stay away.

Disconnect - Henry Alex Rubin (2012)

Disconnect

Τρεις διαφορετικές ιστορίες που έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την διαδικτυακή ''μάστιγα''.

Η πρώτη ταινία του Henry Alex Rubin, του σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ Murderball. 

Ένα σπονδυλωτό κοινωνικό φιλμ, στα χνάρια του Crash (όχι σεναριακά), το οποίο βασίζεται σε αληθινές μαρτυρίες θυμάτων του διαδικτύου και μας δείχνει πόσοι άνθρωποι καταφέρνουν μέσω μίας σύνδεσης να νιώθουν εντελώς αποσυνδεδεμένοι. 

Άρτιο σκηνοθετικά, μουσικά, ερμηνευτικά, αλλά παρά τις μεγάλες προσπάθειες του σκηνοθέτη να δημιουργήσει μία ταινία άνευ στερεοτύπων, τελικά δεν ξεφεύγει από το γνωστό μελόδραμα αμερικανικού τύπου. 

Όπως και να 'χει, θα σε συγκινήσει και θα σε καθηλώσει για δύο ώρες χωρίς να σε κουράσει. 

Exam - Stuart Hazeldine (2009)

Exam

Οχτώ υποψήφιοι δίνουν εξετάσεις για μία υψηλή θέση σε μία μεγάλη εταιρεία. Έχουν 80 λεπτά στη διάθεσή τους για να απαντήσουν 1 μόνο ερώτηση. Οι κανόνες είναι απλοί: Δεν επικοινωνούν με τον υπεύθυνο ή τον φύλακα και δεν καταστρέφουν την κόλλα αναφοράς, αλλιώς θα αποκλειστούν. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά, οι κόλλες γυρίζουν. Ένα εντελώς κενό χαρτί. 

Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Βρετανού Stuart Hazeldine. 

Πρόκειται για μία low budget ταινία μυστηρίου, πολύ έξυπνη σαν ιδέα, στην πράξη όμως λίγο υπερβολική, αλλά και πάλι είναι μία αρκετά καλή πρόταση για να περάσουν 100 λεπτά χωρίς να χάσεις το ενδιαφέρον σου. 

Μην το δεις αν βαριέσαι εύκολα τις ταινίες γυρισμένες σε εσωτερικούς χώρους.

Kickass 2 - Jeff Wadlow (2013)

Kick-Ass 2

Ο Kick-Ass και η μικρή Hit-Girl σε νέες περιπέτειες.

Η συνέχεια της μεγάλης εισπρακτικής επιτυχίας που κάποτε μας εξέπληξε ευχάριστα, σκηνοθετημένη αυτή τη φορά από τον Jeff Wadlow (Cry_Wolf) και όχι από τον Βρετανό Matthew Vaughn (Kick-Ass, Stardust, X-Men: First Class, Layer Cake), με αρκετούς καινούριους χαρακτήρες και τον Red Mist ως Mother-Fucker πλέον, σε ρόλο supervillain. 

H επιστροφή των γνωστών θνητών υπερηρώων μας βρήκε απροετοίμαστους και προφανώς πιο απαιτητικούς καθώς η πρώτη ταινία ήταν (παραδόξως) έξυπνη και διασκεδαστική. Η συνέχεια λοιπόν, μου φάνηκε μπερδεμένη, γελοία και πολύ μα πάρα πολύ αμερικανοποιημένη, κάτι που δεν ήταν η πρώτη. 

Για κάποιον βέβαια που θέλει να δει μια ταινία δράσης για να περάσει η ώρα ευχάριστα και να γελάσει, είναι οκ. Μέχρι εκεί όμως. 

Curse of Chucky / Η κατάρα του Τσάκι - Don Mancini (2013)

Curse of Chucky

Η παραπληγική Nica, λαμβάνει ένα απρόσμενο πακέτο. Μέσα βρίσκεται μία κούκλα αρσενικού γένους με κόκκινα μαλλιά. Την επόμενη μέρα η μητέρα της, η οποία παίρνει ψυχοφάρμακα, κείτεται στο πάτωμα νεκρή. Όλοι μιλούν για αυτοκτονία...

Ο ''πατέρας'' του διάσημου Chucky (γνωστού στο ελληνικό κοινό με το προσωνύμιο ''κούκλα του σατανά''), c, αναλαμβάνει για δεύτερη φορά τη σκηνοθεσία (η πρώτη απόπειρα ήταν με το Seed of Chucky το 2004). 

Στο ρόλο του Charles/Chucky και πάλι ο Brad Dourif (One Flew Over the Cuckoo's Nest, The Wizard of Gore, Child's Play, Child's Play 2 & Child's Play 3, Bride of Chucky, Seed of Chucky) και στο ρόλο της Nica, η κόρη του Fiona Dourif (το έκαναν οικογενειακή υπόθεση πλέον).
Δεν θα υπεραναλύσω αλλά θα πω με σιγουριά το εξής: 
Το έκτο κατά σειρά Chucky έχει ένα βασικό πλεονέκτημα. Σε αντίθεση με διάφορα άλλα horror series, όπως είναι τα δικά μου αγαπημένα Hellraiser και A Nightmare on Elm Street, τα οποία ξεκίνησαν με πολύ καλές προθέσεις και κατέληξαν στα σκουπίδια, το Chucky, όσο και μαλακίτσα να θεωρείται, με τα χρόνια βελτιώνεται. Με λίγα λόγια, ξέρεις τί θα δεις αλλά παραδόξως βλέπεις κάτι καλύτερο. 

Σε σύγκριση βέβαια με τα πρώτα (Child's play 1,2,3) είναι τεχνικά πιο καλοφτιαγμένο, αλλά υστερεί σίγουρα σε ατάκες και χαβαλέ.
Anyway, όσοι πιστοί, enjoy!